رونق
عهد
شباب
است
دگر
بستان
را می
رسد
مژده
گل
بلبل
خوش
الحان
را ای
صبا
گر
به
جوانان
چمن
باز
رسی خدمت
ما
برسان
سرو
و
گل
و
ریحان
را گر
چنین
جلوه
کند
مغبچه
باده
فروش خاک
روب
در
میخانه
کنم
مژگان
را ای
که
بر
مه
کشی
از
عنبر
سارا
چوگان مضطرب
حال
مگردان
من
سرگردان
را ترسم
این
قوم
که
بر
دردکشان
می
خندند در
سر
کار
خرابات
کنند
ایمان
را یار
مردان
خدا
باش
که
در
کشتی
نوح هست
خاکی
که
به
آبی
نخرد
طوفان
را برو
از
خانه
گردون
به
در
و
نان
مطلب کآن
سیه
کاسه
در
آخر
بکشد
مهمان
را هر
که
را
خوابگه
آخر
مشتی
خاک
است گو
چه
حاجت
که
به
افلاک
کشی
ایوان
را ماه
کنعانی
من
مسند
مصر
آن
تو
شد وقت
آن
است
که
بدرود
کنی
زندان
را حافظا
می
خور
و
رندی
کن
و
خوش
باش
ولی دام
تزویر
مکن
چون
دگران
قرآن
را
غزل شمارهٔ ۹